 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Εντολές.
| Κλασικές συναρτήσεις | |
| abs | απόλυτη τιμή | 
| sign | πρόσημο (-1,0,+1) | 
| max | μέγιστο | 
| min | ελάχιστο | 
| round | στρογγυλοποίηση | 
| floor | ακέραιο μέρος (μεγαλύτερος ακέραιος  ) | 
| frac | κλασματικό μέρος | 
| ceil | πιο μικρός ακέραιος  | 
| re | πραγματικό μέρος | 
| im | φανταστικό μέρος | 
| abs | απόλυτος τιμή (και μέτρο ή νόρμα) | 
| arg | όρισμα | 
| conj | συζυγής | 
| affix | προσθήκη | 
| coordinates | συντεταγμένες | 
| factorial ή ! | παραγοντικό | 
| sqrt | τετραγωνική ρίζα | 
| exp | εκθετικό | 
| log | φυσικός λογάριθμος (με βάση e) | 
| ln | φυσικός λογάριθμος (με βάση e) | 
| log10 | λογάριθμος με βάση 10 | 
| sin | ημίτονο | 
| cos | συνημίτονο | 
| tan | εφαπτομένη | 
| cot | συνεφαπτομένη | 
| asin | τόξο ημιτόνου | 
| acos | τόξο συνημιτόνου | 
| atan | τόξο εφαπτομένης | 
| sinh | υπερβολικό ημίτονο | 
| cosh | υπερβολικό συνημίτονο | 
| tanh | υπερβολική εφαπτομένη | 
| asinh | τόξο υπερβολικού ημιτόνου | 
| acosh | τόξο υπερβολικού συνημιτόνου | 
| atanh | τόξο υπερβολικής εφαπτομένης | 
x^2-1. Για να την μετατρέψουμε στην συνάρτηση  f 
που αντιστοιχεί στο  x  την παράσταση  x2 - 1, 
υπάρχουν οι εξής τρείς τρόποι (η χρηση του τρίτου τρόπου, δηλαδή η χρηση
της συνάρτησης unapply, εξηγείται στην επόμενη παράγραφο):
f(x):= x^2-1 f:=x->x^2-1 f:=unapply(x^2-1,x) f(2); f(a^2);Εάν
f είναι μία συνάρτηση μίας μεταβλητής και E είναι 
μία παράσταση, τότε η f(E) είναι μία άλλη παράσταση.
Είναι σημαντικό να μην μπερδεύουμε την συνάρτηση με την παράσταση.
Εάν ορίσουμε E:=x^2-1, τότε η μεταβλητή E 
περιέχει την παράσταση x2 - 1. Για να βρούμε την τιμή 
αυτής της παράστασης στην τιμή
 x = 2 πρέπει να γράψουμε subst(E,x=2) και όχι 
 E(2) καθώς η E δεν είναι συνάρτηση.
Όταν ορίζουμε μία συνάρτηση, το δεξί μέλος του ορισμού δεν αποτιμείται.
Έτσι όταν γράφουμε E:=x^2-1;  f(x):=E
ορίζεται η συνάρτηση  
f : x  E καθώς η
 E καθώς η E δεν έχει αποτιμηθεί.
Αντίθετα,  όταν γράφουμε E:= x^2-1;  f:=unapply(E,x) 
ορίζουμε την συνάρτηση
 
f : x  x2 - 1 καθώς η
 x2 - 1 καθώς η E έχει 
 τώρα αποτιμηθεί.
Μπορούμε να προσθέσουμε και να πολλαπλασιάσουμε συναρτήσεις,
παραδείγματος χάρη f:=sin*exp. Για να συνθέσουμε συναρτήσεις, χρησιμοποιούμε τον τελεστή @ 
και για να συνθέσουμε πολλές φορές μία συνάρτηση με τον εαυτό της, χρησιμοποιούμε τον τελεστή @@.
f:=x->x^2-1; (f@f)(2); (f@sqrt)(a); f1:=f@sin f2:=f@f f3:=f@@3 f1(a) f2(a) f3(a)Μπορούμε να ορίσουμε συναρτήσεις πολλών μεταβλητών με τιμές στο
 ως :
 ως :
f(x,y):=x+2*y 
 p
ως :
p
ως :
f(x,y):=(x+2*y,x-y) 
 
 
 
 
 
 
 
 
